Monica Burg

Monica Burg que legís amb sa lenga lemosina un poèma de Bernard Lesfargues

çò que nos daissan

Gaire de que, çò que nos daissan:
lo drech d’aquò,
lo drech de quicòm mai
e lo drech de votar per de deputats que se’n foton de la nostra Occitània.
E kézako l’Occitanie?
Lo drech de religar per ta biblioteca los libres de Bodon, de Lafont, los libres dels Roquetas,
d'aver una subrebèla biblioteca que tos quites dròlles saupràn pas legir
e tanlèu que poiràn, la vendràn per un bocinon de pan.
Lo drech de te far engolar quand dises que i a un problema occitan e qu’amb un accent tirat del nas òm te venga dire : «il y a longtemps que je sens, que je comprends que vous n’êtes pas un bon Français.»
De drechs, pertant, n’ai ma plena biaça, e se ne’n vòli mai, mai me ne’n donaràn.
Mas n’ai pas lo poder de crompar de cigarretas, en parlar occitan.
E podi pas tanpauc dire a una femna : t’aimi, sens que se bote a risejar o crega que me trufi d’ela.
Mas, dins lo secret de mon cabinet
— atal ditz la polida lenga de mos consquistaires —
podi ben legir de poemas occitans
maisei que ne’n parle a degun.
O, se ne’n parli, qu’aquò siá amb la deguda poncha d’accent que mos auditors trobaran savoureuse rocailleuse, ensoleillée,
e que justiftcarà que siá un pauc destimborlat.
Atal me perdonaràn coma òm perdona al nègre d’aver nascut nègre
se sap vos parlar dins un francés oh ! ma chère elegant dels mites de sa tribú e dels cants de sos avis.
E ieu, que soi ? Qué sem ? «Reis del xapeu e del vent» coma disiá d'un autre Charles lo vièlh
cronicaire catalan.
Drech de pantaissar, drech de se tàiser,
drech de raunhar benlèu s'aquò fai pas de bruch.
Drech e dever d'esser de bons franceses
e de bons alienats
e de braves salvatges
de braves colhons
de paures cons.
Drech d'esser d'aubres fendasclats per lo fuòc del cèl
ovelhas dins lor cleda e sens poder codar
sèrras peladas e borgs afrejolits
usinas barradas
drech d'esser d'òmes sens dignitat dins lo viure
e las mans voidas a l'ora de la mòrt.