un còr de pèira

Los Grècs ancians avián fait de Dèlfas lo centre del monde, e i avián marcat « lo monilh del monde», coma disián per una pèira en fòrma de bornat. Pels Romans lo centre del monde èra Roma, que totes los camins i menavan. Pel pintre Salvador Dalí aquel monilh èra la gara de Perpinhan.

A l’endeman de la nuèit que i cramèt nòstra dona de París, al centre d’una isla al centre de la capitala, al centre de l’Isla de França, me tornèt la vision de las cartas Vidal-Lablache que capelavan las parets de la classa quand èri drollet. Sus aquelas cartas que sián las grandas rotas, las vias de camin de fèrre, totas menavan a aquel punt negre acompanhat en letras bèlas del nom : París. « Lo centre del nòstre país », nos disiá lo mèstre ; aquí, sul pòrge de la catedrala èra marcat lo punt del quilomètre zerò, que a partir d’el s’i mesuravan totas las distàncias. Aprenguèri aital que de còps que i a un centre èra pas forçadament lo centre geografic, fisic, geometric, e que caliá pas abarrejar geografia fisica e geografia politica.

Nos rampelèron pron, aprèp l’incendi, que la catedrala que veniá de cramar èra lo còr del nòstre país, de la nòstra istòria, de la nòstra identitat, de la nòstra civilizacion.

Quand, al fial dels jorns e de las setmanas ausissiái virar lo comptador de las donacions per la reconstruccion, m’imaginavi sus las vias rojas o negras de las vièlhas cartas, la sang d’aquela perfusion nacionala que se’n anava irrigar lo nòstre còr ailà, al quilomètre zerò.

Mas a cada còp que l’actualitat nos rampèla que dins lo país personas patisson de la fam, dormisson dins lòtjaments indignes quand es pas dins la carrièra, que se pòdon pas far sonhar quand son malauts, me pensi qu’es la vertat de dire que lo nòstre còr es de pèira.

tornar a la lista