S’i veire las pèiras !

A broa dels caminòls, de las dralhas de recorregudas, se vei de quora en quora, de clapasses apelats montjòias dins la nòstra lenga, montjoies en francés e cairns dins la dels saberuts.

Aqueles molons de pèiras van del tumulús sus una sepultura, del montet que marca un eveniment important, de còps que i a vertadièras òbras d’art, al simple pilòt constituit al fial dels ans per guidar lo caminaire. E plan segur, quand la passejada passa prèp d’un montjòia, l’enveja vos pren de portar pèira a l’obratge collectiu e tanben de marcar d’una pèira – blanca o pas – lo vòstre passatge.

Aital los montjòias creisson e se multiplican al passatge dels caminaires, de mai en mai viste a la nòstra epòca ambe lo desvelopament del torisme de « molonada » e de l’escorreguda. Al punt que los países entoristalhejats, per aparar los montjòias ancians negats al mièg de clapasses sins interès e que desfàcian lo paisatge, an proïbit l’ajust de pèiras sus los montjòias existents e lo montatge de novèls.

En mai d’aquò, dins d’autres países las pèiras son a mancar, e la toristalha n’es, per poder ajustar la siá pèira a ne desrabar als bauçes, e aital n’accelerar lo desruscament o endacòm mai a desrocar los paredons bastits pel aujòls, un còp èra. E la crisi n’es agravada pels que s’empòrtan dins la saca « la pèira – sovenir ». E lèu, quitament los mai aluserpits, « traparàn pas de pèiras al clapàs !»

Per enfaciar aquela crisi d’unes fa ja bèla pausa, an trapat un autre biais de marcar lo siu passatge : en plaça d’amolonar pèiras a broa del camin, i daissan pilòts d’estrops, de boitas e de botelhas vuidas, de sacas en plastic, menas de « cairns » modèrnes.

tornar a la lista