Roconadas

Dins la lutz del solelh colc, èran aquí, doas siloètas primas, espatla contra espatla, cap contra cap, a broa del camin, sul pont que menava a un ostalòt. Botjavan pas coma palficats per una fòrta esmoguda. Darrièr eles, al repaus sus la cròça, l’escotèr esperava.

- Tè, me diguèri, las primièras amors de dus jovenòts, que lo galant a pas encara lo dreit de dintrar dins l’ostal e que far las primièras visitas privadas a l’amorosa.

E me tornèt lo remembre de las primièras amors de joinessa, d’aquel temps que lo telefonet e encara mens lo crane -smart en francés- existissián pas, quand doas jovenòts començavan de « se parlar », coma se disiá. La setmana, en fin de jornada, lo dròlle anava ambe lo petarèl en çò de la siá conquista, per charrar de tot e de res, davant l’ostal, mas en demorant a broa de la via publica, sens dintrar dins la cort e encara mens dins l’ostal, e plan a la vista dels parents. Los escambis demoravan verbals e èran admeses coma sol contacte fisic pas que los potons e encara pas que sus la gauta.

Los gojats qu’avián pas quitat lo casco integral, la ussa baissada, avián l’anar d’un coble espacial.

- Benlèu, me diguèri, los parents que crentan las malautiás sexualament transmissiblas an exigit aquela precaucion.

Mas quand passèri davant eles, m’avisèri que los dus jovents s’èran sarrats a se tocar per gaitar lo fenestron del telefonet que lo dròlle teniá dins la man.

Me venguèt alavetz aquela definicion de l’amor : « l’amor es pas de se gaitar l’un l’autre mas de gaitar amassa dins la meteissa direccion », foguèsse, a travèrs la ussa d’un casca, la teleta d’un telefonet.

Mas segurament que m’enganavi. Uèi, per « se palar », los gojats an pas besonh d’encambar l’escotèr, qu’an a dispausicion ambe lo telefonet, la paraula e l’imatge e que lor manca pas que lo tocar.

tornar a la lista