Primièras sortidas

A la fin de la tardor, quand las primièras torradas, las pluèjas, puèi la nèu e la fred canina s’anonciavan, a la bòrda, lo tropelet de las vacas demoravan a l’estable. Acabada l’èrba de la prada : lo temps del fen secat, de las bledas talhadas e de las farinas èra tornat. Las vacas demoravan estacadas, doas per doas dins de pargons, separadas de las autras per de megièrs, dincas als primièrs jorns de la prima. Èran destacadas, una quora l’autra, per anar beure a la nauca del fons de l’estable. Mas al primièr senhal de la prima, lo papà anonciava : « Lo temps fa mina de se botar al bèl, doman alargarem las vacas ! ».

Per aquela operacion, tota la familha èra mobilizada : lo pepin, la menina, la mamà, jo, cadun ambe un baston, e lo canh que ganidava de plaser de tornar trapar lo siu trabalh, aprèp aquelas mesadas de caumatge. Totes fasiam de cada costat de la pòrta de l’estable, una mena de sèga, en esperant las vacas que lo papà èra a destacar.

E las vacas sortissián, una per una, s’arrestavan un momenton sul solhet, esbleugidas pel solelh qu’avián doblidat, trantalhavan un momenton e se largavan : e de sautar, e de guimbar, e de se butassar e de se corsar, embriagadas de la libertat recobrada. Los còps de baston, las mossegadas del canh qu’anava d’un garron a l’autre, avián pena a las endralhar cap al pastural.

De còps que i a l’èrba tendra que las i esperava lor sufisiá pas e, emportadas per la set de libertat, o la temptacion d’una lusèrna vesina, brigalhavan la barralha, assedadas d’espandi infinit.

Tornavan lo ser a l’estable, lassas, sadolas d’èrba, d’aire, d’aiga clara e de lutz, e, a cada còp, malautas de la foira e de còps que i a del meteorisme.

Me sauretz dire, benlèu, perqué aquel sovenir d’enfància me torna ara ?

tornar a la lista