Paraulas, paraulas...

En aquesta debuta de prima, a un quinzenat de jorns de las eleccions presidencialas, los passes m’avián menat sus aquela cresta que dessepara las vals de la Rotja e del Cadí, en Conflan. Lo caminòl que seguissiái arribava, al som d’un tuquet, a una capeleta del sègle X, dedicada a sant Clamenç, coma disián los panèls que l’anonciavan. Sentinèla que velhava sus las doas vals, pausada aquí entre cèl e tèrra, s’èra perduda la teulada ; ne demorava pas que las parets de granit, e la vòlta en cuol de forn del còr.

Mas capelat pas que per lo cèl, un autar, flocat de fresc esperava lo preire que i celebrariá l’ofici. Plan a l’abric del vent me passejavi aital los uèlhs sus los imatges pioses, estatuetas, verges, crucifics, tròces de pregàrias, flors secadas ... Mas entre un santon e un crucific ondrat d’un capelet e una nativitat, un sota-veire presentava una citacion ; me sarrèri per la legir : «Val melhor se botar lo còr dins una pregària sens trapar de paraulas, que de trapar de mots sens i botar lo còr. (Mathama Gandhi)»

E jo qu’èri aquí perdut dins lo temps, sortit de la nòstra epòca, que me desfilavan dins lo cap los imatges de totes los qu’avián pregat sus aquel ròc, probable dempuèi la nuèit dels tempses, pregàrias, sacrificis pagans, puèi oficis crestians, tornèri cabussar a la nòstra epòca dins la campanha de las eleccions presidencialas.

E me tornèron los deluvis de mots qu’escampan los mediàs, mots de guèrra, de malastre, de patiment, mots de professionals de la comunicacion, mots freds, glacials, que sortisson del cap e non pas del còr. E ausiguèri tanben las pregàrias mudas dels que pòdon pas parlar, que sabon pas parlar, dels que lor an panat la paraula, que lor demòra pas que lo patiment que lor sarra lo còr.

tornar a la lista