Los damnats del dimenge

Foguèt un temps que de trabalhar lo dimenge, èra un pecat dels grands qu’entrainava en mai de la reprovacion generala la malediccion de la Glèisa e la damnacion etèrna.

Los vièlhs contes parlan aital d’un paure boscatièr que se’n anguèt amassar de lenha un dimenge, per la familha, segurament en precaritat energetica. Foguèt maudit, lo paure bogre, mandat sus la luna e condemnat de s’i passejar ambe sus l’esquina lo fais de lenha qu’aviá amassat. E d’unes dison que i es encara.

Dison tanben los vièlhs contes que de còps que i a , lo Diable, desguisat en ric borgés o en grand senhor veniá lo dissabte del ser prepausar un trabalh plan pagat pel dimenge a un pauràs desprovesit que los mainatges i bramavan de fam. E lo malastruc aviá coma causida pas que daissar la familha crebar de fam o lor portar de pan en se fasent damnar.

Vos demandatz benlèu perqué vos remeni aquelas vièlhas istòrias ; me diretz qu’a la nòstra epòca laïca las causas an plan cambiat e que quitament los que soslinhan l’identitat crestiana del nòstre continent e lo siu estacament a las valors de la familha, an engimbrat una lei que permet dins d’unes sectors als trabalhaires de causir liurament de trabalhar o pas lo dimenge. E semblariá ara, que foguèsson los que refusan lo trabalh domengal que foguèsson bandits de la societat.

Aital, recentament, una emplegada d’un ipermercat de Sant Malò, que refusèt de trabalhar lo dimenge per de rasons familialas foguèt sacada defòra.

Se de trabalhar lo dimenge èra totjorn un pecat punit de la damnacion etèrna, diriái que lo D.R.H. de l’ipermercat èra lo Diable mascarat que temptava una paura femna. Mas es luènh a l’endarrièr lo temps de l’escurina e lo nòstre monde novèl de progrès e d’umanisme a virat l’esquina a la supersticion.

tornar a la lista