Lo sabon, lo pan e l'armada

Escotavi aquel diluns de matin, la ràdio. Sul pic de sèt oras, entemenèron lo somari. En primièr èra la resulta d’un estudi : i auriá en França tres milions de personas que se pòdon pas pagar lo sabon per se lavar e que devon causir entre los productes d’igièna de primièra necessitat o lo manjar. E me diguèri que segurament, en mai d’aquò, qu’entre aqueles tres milions, per d’unes quitament aquela causida èra pas possibla e que se podián pas pagar ni lo crostet ni lo sabon.

N’èri aquí de la soscadissa quand anoncièron lo segond sicut : la darrièra manifestacion dels gilets jaunes, lo dissabte passat, a París, lo sacatge dels Aliscamps, la pilha de las boticas de luxe, e mai que mai l’incendi del Foquèt’s, lo restaurant qu’es dins la memòria de totes dempuèi qu’un president i anguèt festejar la siá victòria electorala.

Me diguèri alavetz qu’aquel jornal èra pas l’enumeracion simplòta d’eveniments mai d’un còp presentats dins un òrdre degut a l’azard, mas un rasonament bastit, un discors estructurat, benlèu una demostracion.

En primièr avián expausat la causa : la granda precaritat de tres milions de personas que se pòdon quitament pas lavar abans de s’anar presentar a una ofèrta d’emplec. En segond veniá la consequéncia : un espet de colèra contra un dels simbòls de l’argent, del luxe ostentador, de la França del denaut.

Mas mancava a aquel rasonament una conclusion. Aquela venguèt ambe lo tresen sicut : assegurar la seguretat dels bens e de las personas en tornar visitar lo dreit de manifestar e en mobilizar l’armada per refortir las fòrças del manten de l’òrdre...

Mentre que sus las ondas passavan a l’actualitat esportiva, me tornèt venir aquela frasa d’Hannah Arent : « Manifestam una reaccion de ràbia, pas que quand lo nòstre sens de la justícia es escarnit ».

tornar a la lista