lo rajòl

La riquesa es coma l’aiga. Raja d’amont naut cap aval. Mai n’i a amont, mai ne raja cap aval. E los d’en-bas son totes asagats per aquel rajòl.

Çaquelà, quand estudièrem a l’escòla lo cicle de l’aiga dins la natura, sul tablèu negre una sageta que marcava lo caminament de l’aiga dins la natura, partissiá ben del som de la montanha que los crums s’i crebavan, davalava lo long del penjal, serpentejava dins la plana, aval, per arribar a la mar. Mas de la mar, una autra sageta pujava cap al cèl per se mudar en crums que lo vent caçava cap a la montanha. Nos diguèron qu’aquel camin de l’aiga que tornava pujar al cèl que n’i èra partida s’apelava l’evaporacion.

Benlèu que per la riquesa existís tanben aquela lei, que se l’aiga raja cap aval, s'evapora tanben del bas cap amont. En mai d’aquò, mai una planta creis, mai deven bèla, mai consoma d’aiga que torna partir cap al cèl en s'evaporar per las fuèlhas, e la planta, en mai de retenir l’aiga que recep, la se va quèrre de mai en mai lènc, de mai en mai bas ambe de rasigas de mai en mai longas e de mai en mai prigondas.

La resulta es que i a de plantas que consoman de mai en mai d’aiga mentre que d’autras se secan en esperant un rajòl que ven pas.

E d’utopistas pensan que la solucion seriá, puslèu que d’esperar que raje tota soleta, de prene l’aiga als endreits que n’i a lo mai, per l’anar escampar als endreits que ne mancan.

Coma se se podiá rectificar una lei naturala !

tornar a la lista