Grasses e magres

Dins dus tablèus, lo pintre Peter Brueghel l’ancian representa doas cosinas : la dels grasses e la dels magres.

Dins la primièra, omenasses grasses, gaututs e ventrescuts, son ataulats davant carnalha que devòran a bèls mosses. Una noirissa poparruda sietada a plata cuol contra la taula alèita un nenet el tanben gautut tot en contunhant de beure e de manjar.

A dreita d’ela, dus drollets son a curar a plens punhats un plat grand coma una nauca, mentre qu’a esquèrra, un canh gras a se pas poder tenir sus las patas, rosiga una cuèissa. A la pèrga penjan salsissas e cambajons, e, dins la chiminèia tres olassas son a còire.

Un magre pelhandrós se presenta a la pòrta, mas un omenàs lo rebuta mentre que los autres li fan signe de s’escampar.

Lo segond tablèu revèrta lo primièr, mas son magres pelhandroses que son ataulats davant un plat de ravas e autras rasigas ; la noirissa, ela, magra, seca, las popas flacas, noirís a la poparèla de còrna un nenet magrinèl ; lo canh ventreprim sòmia qualques legums ; las laissas d’un bufet son vudas : davant la chiminèia un òme es a bolegar lo contengut d’una oleta.

Mas es un gras que se presenta a la pòrta : d’un costat un òme lo peltira al dintre per l’espatla, mentre que de l’autre una femna li presenta una ceba e una rava dins una escudèla per lo convidar a dintrar.

Plan segur qu’aquelas pinturas del sègle XVI son una allegoria que representa Carnaval e Quaresma, e que, al delà, son un retrach de la societat d’aquel temps. Mas seriá las desvirar de ne far lo revèrt de la nòstra. Dins los nòstres païses, sabèm pro que, rics coma paures, grasses coma magres, sabèm aculhir e ajudar l’autre que patís, qu’a talen o qu’es malaut, que siá d’en çò nòstre o que vengue d’endacòm mai, coma ac recomanda l’evangèli de Sant Matieu.

tornar a la lista