Falsas nòvas

Un còp èra, dins los vilatges, sus la plaça, sul pòrge de la glèisa, al cafè, dins las boticas, las nòvas s’escambiavan d’un biais artesanal e de personas especialistas de la pachaca, totjorn al fial de tot entresenhavan las autras. E quand l’informacion èra incompleta, la completavan ; quand lor plasiá pas la remplaçavan per una autra, e se res s’èra pas passat, contavan quicòm qu’auriá pogut o degut se passar.

Ara, a la nòstra epòca, lo numeric es vengut al secors de l’informacion, e la plaça del vilatge e lo siu cafè se son alarguits a la planeta tota, e cadun pòt partejar lo siu vejaire e la siá vertat ambe «d’amics» de totes los continents, lo temps d’una quichada sus la mirga. E en mai dels barjacaires d’un còp èra totes s’i botan : los jornalistas, los sonaires d’alèrta, los especialistas, los assagistas, los sabents e mai los caps d’estats dels países los mai poderoses.

Çò que s’es passat realament, çò dison, digús ac pòt pas saber ; la vertat vertadièra digús la pòt pas conéisser ; la sola causa que compta es l’idèia que ne podèm aver.

Son un pauc coma lo Quijòte de Cervantès, que per el los molins de vent èran de gigants malfasents e una solharda d’albèrga una princessa.

Mas aquel chivalièr, a la diferéncia dels nòstres menaires d’uèi, voliá pas ni enlusernar, ni enganar, ni butassar, ni manipular los autres e lo siu sol poder lo teniá d’una lança e d’una espada rovilhadas qu’aviá de pena a bolegar.

tornar a la lista