Duèl de l’ancian temps

Un conte japonés rapòrta qu’un grand samorai, vengut vièlh, ensenhava lo bodisme zen. Mas se disiá d’el qu’èra demorat capable de véncer qui que siá. Un jorn arribèt un jovent guerrièr que el tanpauc aviá pas jamai perdut un combat. Sa tecnica èra de provocar l’adversari, d’esperar que faga lo primièr movement, e, capable de profitar de las decas de l’autre, de contra-atacar autan viste coma un lambret. Coneissiá la reputacion del vièlh samorai e li èra venguda l’enveja de se mesurar ambe el.

Malgrat los conselhs dels estudiants lo vièlh mèstre acceptèt la confrontacion.

Sus la plaça, lo jovent l’insolentèt, li escupiguèt dessús, li getèt de pèiras, li cridèt las piègers ofensas (que la plaça me manca per las raportar!). Aquò durèt d’oradas sens que lo vièlh botgèsse pas d’un pel. A la fin, le jovent, anequelit, malcorat se’n anguèt, plan moquet que l’autre aja tot encaissat sens se rebecar.

E los estudiants decebuts de demandar al vièlh mèstre :
- Perqué avètz pogut suportar sens broncar aquela indignitat ? Perqué avètz pas pres la vòstra espada per li clavar las maissas e passar pas per un capon ?
- Se qualqu’un vos para un present e que lo refusetz, a qui aparten lo present?
- Al qu’a ensajat de lo balhar, tè ! respondèt un estudiant.
- Aquò val tanben per las escòrnas, la ràbia, la canalhisa. Quand son refusadas, apartenon al que se las pòrta dins lo còr.

Qué, dins l’actualitat d’aquesta passa me tornèt aquel conte dins lo cap ?

tornar a la lista