Dessenha-me la benaürança !

Dins lo roman de Sant- Exupèri, lo Princilhon demanda a l’aviator de li dessenhar una aoelha. Aprèp mai d’un ensag, coma i arriba pas, acaba que dessenha una gàbia en disent que l’aoelha i es dedins. E lo Princilhon, content coma un papa, de li dire : « es aital que l’imaginavi » !

Nosautres, quand demandam als politics de nos dessenhar la justícia, o l’egalitat, o la solidaritat, o la frairetat, o la benaürança son autan entrepachats coma l’aviator, e coma el, s’estiman melhor de nos presentar un paquet, estropat d’un polit papièr del motiu requist, de las colors mirgalhadas, daurat coma un retable barròca, enrodat d’un riban artisticament nosat e pegat per una pastilha de la marca de fabrica, en nos disent que lo monde melhor que desiram i es dessenhat al dintre.

Mai d’un còp, coma pel Princilhon, la contemplacion del paquet sufís a nos contentar, e, totes esmeravilhats, los mercejam, lor disèm qu’es aquò qu’esperàvem e los felicitam per la capitada del dessenh.

Plan segur l’idèia nos ven pas de desfar lo riban, d’estrifar lo papièr e de dobrir lo paquet : un tant polit estrop, pòt capelar pas qu’una meravilha !

Çaquelà, de còps que i a, ambe lo temps, las colors del papièr passisson, lo riban se desfilfra e nos pren l’enveja de dobrir lo paquet. E lo riban copat, lo papièr arracat, los rabats desplegats, descobrissèm lo dessenh : siá, coma de la boita de Pandòra, nos sautan per las pòtas las messorgas, l’injustícia, la misèria, l’asirança, la violéncia, la negror del malastre e del patiment, siá la boita es vuida e la pagina blanca.

Rai. Dins qualque temps, vendràn d’autres encara mai biaissuts que nos dessenharàn d’autras boitas, encara mai polidas qu’embarrarián lo monde melhor que ne somiam.

tornar a la lista