Cortesiá metropolitana

Las cambas lassas d’una longa caminada dins las carrièras del centre vila montèri dins la rama del metrò ja gaireben confla, a l’endarrièr d’un femna aparentament autan vièlha coma jo. « Se per astre demòra una plaçòta sietada, serà per ela me diguèri ». Mas totes los siètes dincas al mendre cadieron èran ocupats. A esquèrra, joves e jovenòts i èran espatarrats, casqueta a la revèrs, genolhs que lor sortissián de cauças estrifadas, lo nas dins lo telefonet, l’escotador plantat dins l’aurelha, los gròsses dits animats d’un movement febrinèl. Èran endacòm mai, perduts dins lo siu monde virtual, plan luènh de se poder avisar que personas annadidas èran montadas dins la veitura. E de tot biais, se’n serián avisats, que se’n trufavan : èran montas los primièrs e los autres, jovents o vièlhs, avián pas qu’a demorar quilhats ! e de mai per poder toquetejar lo telefonet aisidament cal èsser sietat

A dreita, sus dus siètes que se fasián vis, un coble d’un quarantenat d’annadas, d’una elegància discreta, las solas personas de « color », coma disèm, dins aquel canton de la veitura.

La femna que me precedissiá aguèt pas léser de s’arrapar a una barra que l’òme que nos enfaciava se levèt e la convidèt de se sietar a la siá plaça.

Doas estacions aprèp la femna se levèt per davalar. L’òme que li aviá cedat la plaça s’anava tornar sietar ? Los uèlhs se nos crosèron, e l’òme de la man me convidèt a me sietar.

Quand lo coble davalèt qualques estacions aprèp, un jovenòt s’afanèt de prene lo siète de la femna, lo telefonet en foncion.

Me diguèri quand davalèri, que se m’èri desplaçat dins un país al regime d’apartheid o segregacionista, que segond la color de la pèl, l’origina, la nacionalitat, la posicion sociala, lo sèxe, lo monde se barrejan pas dins l’espandi public, seriái demorat quilhat tot lo trajècte.

tornar a la lista