Année

L'agulha de la vièlha

Contan, los savis sofís, qu’un ser, la vièlha Rabià, l’esquina plegada, lo cap clinat, l’agach clavelat al sòl, cercava menimosament quicòm dins la carrièra.

- Qué cèrcas aquí, li demandèron los vesins ?

- Una agulha, respondèt la vièlha, una agulha qu’ai perduda.

- T’anam ajudar prepausèron los vesins compatissents.

Mas coma la nuèit se sarrava e que lèu i veirián pas pus :

- E la vièlha, avèm pas léser d’espepissar tota la carrièra ! Se nos disiás ont as perduda l’agulha, benlèu que te poiriam melhor ajudar a la tornar trobar.

-L’agulha, ont l’ai perduda ? L’ai perduda dins l’ostal.

- Dins l’ostal ? Mas perqué cercas defòra ?

- Cèrqui aicí dins la carrièra, pr’amor qu’aicí i a de lutz, mentre que en çò miu tot es dins lo negre.

- Mas aicí protestèt un autre, riscas pas res de la trapar, lutz o pas ! Te sufiriá de dintrar e d’alucar la lampa, e de cercar a l’endreit que l’as perduda.

- Òc ben, respondèt la vièlha, mas digatz, vosautres que vos cresètz aluserpits, perqué arrestatz pas de cercar defòra çò qu’avètz perdut en dedins ?

La Rabià dintrèt en çò siu e los vesins, totes moquets, s’anèron colcar.

Nosautres, ara, acantonats de fòrça en çò nòstre pel virus, devèm renonciar a cercar defòra qué que siá. Coma los sius vesins, poiriam profitar de la leiçon de la vièlha per ensajar de trapar en dedins de nosautres çò que i avèm perdut e que nos sèm totjorn atissats a cercar defòra.

 

tornar a la lista